Tanzania dagboek 31-8-2009

Tanzania dagboek 31 augustus

Een nieuwe dag een nieuwe kans.
Na uren door de Serengetti op onverharde wegen gereden te hebben bereiken het Ngogorogoro gebied.
We vervolgen onze weg op de rand van de krater.
Overal is hier groene vegetatie te vinden wegens de hoogte van het gebied.
Op een gegeven moment rijden we boven de wolken wat een fascinerend gezicht is.
Na afgedaald te zijn komen we in heuvelachtig gebied van de Massai.
De prachtige kleurige kleding zie je al van ver.
Vanaf een heuvel zien we een Massai dorpje liggen met 20 rondavels waar iedereen in klederdracht is.
Het is een omheinde kraal met 20 ronde hutten waar de gezinnen wonen.
Het blijkt dat hier morgen een trouwerij plaats vindt .Daarvoor is men nu aan het oefenen met zang en dans.
Voor ons wordt er een speciale voorstelling gegeven door de vrouwen en mannen in hun beste kleren.
Ze zingen en dansen voor ons onder toezicht van de dorpsoudste met een grote knots in zijn hand.
De zoon van hem leidt ons rond.
Hij laat ons het interieur zien van de met koeienpoep besmeerde rondavels.
We moeten diep bukken om binnen te komen.
In het midden brandt een klein vuurtje om de maaltijd te bereiden. Een gaatje in de top van het rieten dak zorgt voor minimaal licht en voor de rookafvoer.
Verder een afgerasterd stuk voor jong vee, daarnaast 1 slaapvertrek voor de vrouw en haar kinderen. Daarnaast nog een slaapvertrek voor haar man althans als hij komt.
Polygamie is een toegestane gewoonte onder de Massai.1 man heeft maximaal 5 vrouwen.
Hij zet zijn speer voor de ingang als teken waar hij de nacht door zal brengen.
Verderop staat een gebouwtje wat voor een schooltje moet doorgaan.
Het is een soort kleuterschool voor kinderen van 4 – 5 jaar
In de bankjes zitten de kindjes die net boven het tafelblad uitkomen met verbazing naar ons muzungoes te kijken
Een jongetje leest alle cijfers in het Engels van 1-100 op die op het bord met krijt zijn geschreven.
Een luid applaus volgt als we iets in de bus doen met het woord donation.
Het is moeilijk afscheid nemen van deze mini Massais en al die vliegen die hun gezichtjes bevolken.
De dorpsoudste met safarihoed begeleidt ons naar de uitgang .Intussen proberen handige verkopertjes nog van alles en nog wat aan ons te verkopen.
Een dag om lang aan terug te denken.
De lunch gebruiken we op een picknickplaats .Tientallen mooie vogeltjes zitten op onze lunchbox te wachten die we van de lodge hebben meegekregen.
Als ze de naam van de Manyari lodge op de doos zien staan vallen ze aan. Want zoveel lekkers krijg je nergens voor die prijs denken ze.
Ook de muizenfamilie komt uit hun hol en eist hun deel op.
Trix maakt zich uit de voeten als ik “per ongeluk “wat kruimels laat vallen.
Ik gooi wat water over de tafel met de bedoeling dat ze weg gaan, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Want een maaltijd inclusief mineraal water krijgen ze niet elke dag.
De lunchdoos wordt dichtgeklapt en in de afval ton gegooid.
Na een groot bord gepasseerd te hebben waarop staat de beesten niet te voederen verlaten we de picknick plaats.
Als ik dat bord eerder had gezien was ik wat meer voorzichtig geweest, of misschien ook niet.
Na een lange tocht op een kiezelpad krijgen we een lekke band.
Eerst stenen tegen alle banden en daarna de auto omhoog krikken.
Trix blijft rustig in de wagen zitten terwijl Moison de auto omhoog krikt. Na veel gesjouw zit eindelijk het reserve wiel er onder.
Nu merk ik pas dat ik geen hoed of pet heb opgedaan gedurende de tijd dat we aan het werk waren in de brandende Afrikaanse zon.
Ik ben wel een lulletje lampenkatoen om dat te vergeten.
Strak eerst een koude douche nemen.
Nadat we bij de werkplaats bij het hoofdkwartier van de ranger wordt de band gerepareerd.
Daarna in volle vaart op weg naar de lodge waar men zich al afvroeg waar we bleven.

Tijdens het diner treedt een Afrikaans koor op dat de zaak wat opvrolijkt.
Special voor Trix komt er aan ons tafeltje een mooie neger enige ballades zingen.
Een heerlijke afsluiting van een avontuurlijke dag.


Wally