Pakistan Sialkot 3-6-2011
Door: wimwalraven
Blijf op de hoogte en volg Wim
19 Juni 2011 | Pakistan, Siālkot
Dagboek Sialkot 3 juni 2011.
De snelbus naar Lahore de hoofdstad van Punjab staat ronkend in een blauwe dieselwalm op me te wachten.
Tickets worden gekocht, en mijn zitplaats in de bus wordt me aangewezen door een aardige in het blauw gesluierde stewardess.
Een Pakistaanse krant en een glaasje cola doet al snel de stress vergeten wat me nu weer te wachten staat.
Met zijn pet schuin op het hoofd laveert hij luid toeterend zijn bus door de avondspits.
De gouden strepen op zijn mouw blinken op in het zwakke licht van de chauffeurscabine.
2 Riksja rijders scheren rakelings voor de bus langs.
De verkeersregel is hier duidelijk het recht van de sterkste en van de grootste claxon.
Eindelijk bevinden we ons op een 2 baans snelweg die door de dorpen kronkelt naar de grote stad Lahore
Ik heb een mooi plek veroverd achter de chauffeur. Zodoende ben ik getuige van de kamikaze capriolen die hij in het donker uithaalt op weg in een labyrint van wegen naar ons einddoel.
Als dit goed gaat, gaat er veel goed denk ik en we hebben nog 3 uur voor de boeg.
De afgelopen 14 dagen trekken als een droom in mijn gedachten voorbij.
Gesluierde vrouwen die niet in 1 restaurant mogen zitten met andere gasten, militairen die met scherpe blikken de roadblocks bemannen, de fabriek die maar 1 klant heeft, de staf die conclusies zal moeten trekken uit mijn rapport, vrouwen die mij geen hand willen geven, de directeur die op korte termijn maatregelen moet nemen om te overleven, de militaire politie die mij bijna vast zette op zondag op weg naar de kerk, de jongens in de fabriek waarmee ik samen op de grond zittend samen werkte, de douche waaronder ik stond te rillen van het koude water, de verzengende hitte, het ontbreken van een marketing visie, zittend tussen de leerlingen in de Koranschool, elke morgen om 5 uur gewekt worden door de luidsprekers van de moskee, de klepperende airco in mijn slaapkamer, de hoop op het oprichten van een exportafdeling, de adviezen in het eindrapport.
Ik leun achterover in de royale stoel van de toeterende bus, en alles overziend wat er gepasseerd is deze 2 weken trek ik de conclusie: dat het nut had dat ik hier was met een rapport met veel adviezen die opgevolgd dienen te worden.
Dan zal de locomotief weer op de rails staan en weer vaart kunnen maken in exportland.
Met een schok word ik wakker geschud uit mijn mijmeringen door een fietser in een wit gewaad met aan beide zijden van de bagagedrager 2 bossen levende kippen .
Dat scheelde maar een haar of de kippen hadden vanavond al op de barbecue gelegen van de buschauffeur.
De man op de fiets vervolgt luid foeterend zijn weg met de heftig kakelende kippen.
Als ik door het raampje kijk van het vliegtuig glijdt het mooie landschap van Pakistan aan mij voorbij.
Ik val in een diepe slaap en droom van de nieuwe generatie jongens in de Koranschool waar geen extremisme onderwezen wordt.
Wally
De snelbus naar Lahore de hoofdstad van Punjab staat ronkend in een blauwe dieselwalm op me te wachten.
Tickets worden gekocht, en mijn zitplaats in de bus wordt me aangewezen door een aardige in het blauw gesluierde stewardess.
Een Pakistaanse krant en een glaasje cola doet al snel de stress vergeten wat me nu weer te wachten staat.
Met zijn pet schuin op het hoofd laveert hij luid toeterend zijn bus door de avondspits.
De gouden strepen op zijn mouw blinken op in het zwakke licht van de chauffeurscabine.
2 Riksja rijders scheren rakelings voor de bus langs.
De verkeersregel is hier duidelijk het recht van de sterkste en van de grootste claxon.
Eindelijk bevinden we ons op een 2 baans snelweg die door de dorpen kronkelt naar de grote stad Lahore
Ik heb een mooi plek veroverd achter de chauffeur. Zodoende ben ik getuige van de kamikaze capriolen die hij in het donker uithaalt op weg in een labyrint van wegen naar ons einddoel.
Als dit goed gaat, gaat er veel goed denk ik en we hebben nog 3 uur voor de boeg.
De afgelopen 14 dagen trekken als een droom in mijn gedachten voorbij.
Gesluierde vrouwen die niet in 1 restaurant mogen zitten met andere gasten, militairen die met scherpe blikken de roadblocks bemannen, de fabriek die maar 1 klant heeft, de staf die conclusies zal moeten trekken uit mijn rapport, vrouwen die mij geen hand willen geven, de directeur die op korte termijn maatregelen moet nemen om te overleven, de militaire politie die mij bijna vast zette op zondag op weg naar de kerk, de jongens in de fabriek waarmee ik samen op de grond zittend samen werkte, de douche waaronder ik stond te rillen van het koude water, de verzengende hitte, het ontbreken van een marketing visie, zittend tussen de leerlingen in de Koranschool, elke morgen om 5 uur gewekt worden door de luidsprekers van de moskee, de klepperende airco in mijn slaapkamer, de hoop op het oprichten van een exportafdeling, de adviezen in het eindrapport.
Ik leun achterover in de royale stoel van de toeterende bus, en alles overziend wat er gepasseerd is deze 2 weken trek ik de conclusie: dat het nut had dat ik hier was met een rapport met veel adviezen die opgevolgd dienen te worden.
Dan zal de locomotief weer op de rails staan en weer vaart kunnen maken in exportland.
Met een schok word ik wakker geschud uit mijn mijmeringen door een fietser in een wit gewaad met aan beide zijden van de bagagedrager 2 bossen levende kippen .
Dat scheelde maar een haar of de kippen hadden vanavond al op de barbecue gelegen van de buschauffeur.
De man op de fiets vervolgt luid foeterend zijn weg met de heftig kakelende kippen.
Als ik door het raampje kijk van het vliegtuig glijdt het mooie landschap van Pakistan aan mij voorbij.
Ik val in een diepe slaap en droom van de nieuwe generatie jongens in de Koranschool waar geen extremisme onderwezen wordt.
Wally
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
